“Compassie is een werkwoord”
- Thich Nhat Hanh
De kracht van compassie: kiezen voor samen-leven, doen waar je blij van wordt, en duurzaam levensgeluk!
Als life coach volg je natuurlijk je vakliteratuur. En komen er op je sociale media de nodige guru's en goedbedoelende adviseurs over levensgeluk voorbij. Wat opvalt is dat veel gericht is op "me, myself & I": "hoe word ik succesvol" en in antwoord op alle stress: "hoe ga ik me beter voelen", "hoe wordt mijn lichaam gezond(er)". In plaats daarvan kun je ook denken: hoe bereik ik duurzaam (!) levensgeluk met anderen, wat kan ik met mijn talenten betekenen voor anderen, en in welke zin is "er voor anderen zijn" en van invloed op je eigen levensgeluk en gezondheid. Zo vanzelfsprekend en toch zo on(der)belicht!
Het geheim is: ontdekken wat je kunt betekenen voor anderen, en actief met jouw unieke talenten en vaardigheden je hand uitsteken naar anderen, is de formule voor jouw eigen levensgeluk, en .. tegelijk een bijdrage aan dat van een ander. Duurzaam want het levert energie op! Dat is de kracht van compassie!
Dat geldt voor vrienden die misschien je hulp kunnen gebruiken, voor vrijwilligerswerk of een klein positief gebaar wat je kunt maken. Maar zeker ook voor je werk! Als jij jouw passie en talent kunt vertalen in iets waar je anderen mee kunt helpen, heb je de basis voor jouw succesvolle business model of sollicitatie gesprek. En belangrijker nog, voor werkplezier en met passie kunnen omgaan met jouw klanten en collega's!
Wel is het belangrijk dat je eigen grenzen bewaakt, en het doet vanuit een gezonde motivatie (en dus niet als compenserend gedrag). Je leest in deze blog hoe dat werkt.
En toen kwam Long-Covid
Je bent het misschien al bijna vergeten. Covid, een avondklok en minder mensen zien. Maar voor mij werd het een langduriger realiteit. Bij 'de eerste golf' kreeg ik, werkend in een ziekenhuis, Covid, en daarna Long Covid. Zie het als een soort uitputting, jetlag en hang-over, prikkel overgevoeligheid die dagelijks bij geringe inspanning meteen weer de kop opsteekt.
Pas toen ik een behoorlijke tijd met Long Covid thuis zat, werd het me duidelijk. Het is bepaald niet vanzelfsprekend dat iemand uit zichzelf een hand naar je uitsteekt als je in een kwetsbare positie zit. Mensen waarvan ik het niet verwachtte, close friends in good times, keken plotseling de andere kant op en lieten niet meer van zich horen. Dat het ook zo dichtbij kon gebeuren was toch een wat onaangename verrassing.
Don't worry, dit wordt geen klaagzang over gebrek aan begrip. Nee, het is juist een inzicht wat me hierdoor duidelijker werd en wat ik wil delen. Simpel gezegd is een hand naar anderen uitsteken volgens mij (en anderen) iets waar je meer en sneller van leert, dan vele uren therapie, coaching of spiritualiteit. Minder oordelen, de simpele vraag stellen: hoe gaat het vandaag met je? En dan luisteren om te begrijpen werkt uiteindelijk in je eigen voordeel!
Stap uit de molen van de - Me, Myself & I - cultuur
In een wereld die steeds sneller draait en waarin we vaak verdwalen in de drukte van succes, zelfontwikkeling en sociale media, ligt een stille uitdaging: verbinding. We zijn zo gefocust op groei, doelen, perfectie en hoe we overkomen, dat we soms vergeten waar het écht om draait – samen leven, niet alleen maar overleven.
We scrollen langs perfecte levens, rennen van afspraak naar yogales en lezen over rust in een overprikkeld brein, maar missen ondertussen iets essentieels: echte connectie. Niet vanuit tekort, maar vanuit overvloed. Niet ik of jij, maar ik én jij. Wij.
Zelfzorg is krachtig – maar alleen als het ons ook verbindt met de wereld om ons heen. Geen bubbel van ‘positiviteit’, maar bewuste keuzes om met liefde, compassie en intentie te leven. Niet méér, beter of mooier – maar juist: genoeg. Echt, samen, dankbaar.
Het is tijd om opnieuw te kiezen. Niet voor meer, maar voor dieper. Niet alleen voor jezelf, maar voor elkaar.
De uitdaging? Minder polarisatie, meer compassie.
De sleutel? Liefde – niet als modewoord, maar als levensstijl.
Durf jij die keuze te maken?
Uiteindelijk maak je de keuze: kies ik voor liefde of uit angst?
Zelfbewustzijn is een eerste stap om je persoonlijk te ontwikkelen. En eigenlijk denk ik dat velen van ons best zelfbewust zijn. We weten echt wel dat er meer is in het leven dan ratio, promoties, succes, rekeningen betalen en stress. We lijken vast te zitten in een maalstroom van overleven in plaats van leven.
En empathisch (een tweede stap) zijn we ook. We kunnen ons best inleven in anderen en begrijpen, indenken, en soms zelfs meevoelen. Daar ontstaat wel een eerste barrière.
Als we onze eigen innerlijke stem al nauwelijks horen, hoe dan, als het over die van anderen gaat? En een tweede valkuil: hoe voorkom ik blindheid door projectie; vervallen in oordelen of veroordelen, in plaats van in beleven, meeleven, of inleven? Bijzonder he? Allemaal woorden over 'leven'!
Uiteindelijk gaat de derde stap over keuzes maken. Zelf voor liefde kiezen, of reageren vanuit angsten. Tussen onvoorwaardelijkheid of egocentrisme. Tussen denken in termen van 'wij' in plaats van 'ik of jij'!
Een belangrijke keuze die je daarbij kunt maken is minder praten en meer luisteren. Luisteren om te begrijpen en niet om te antwoorden. Minder snel oordelen en veroordelen en beter observeren.
De kracht van Compassie!
Ik zou willen oproepen: kies voor compassie! Verdiep je niet alleen in jezelf, maar vooral ook in een ander, en ik verzeker je dat:
- je persoonlijke ontwikkeling een enorme boost krijgt!
- je met meer passie dingen doet in je leven
- jij jouw talenten om kunt zetten in zinvolle vaardigheden
- je automatisch waardering en respect (en dankbaarheid met een glimlach) van anderen krijgt
- jij je geld/inkomen kunt verdienen met dat waar je blij van wordt!
Er ontstaat een kans op duurzaam levensplezier voor jou én (!) voor een ander. Dankbaarheid wordt dan niet een hol new-age begrip ("om je frequentie te verhogen"), of een tijdelijk gevoel van winst, maar een diep gevoelde, en duurzame ervaring bij beiden.
Compassie: Actief vanuit jezelf een hand naar een ander uitsteken is een belangrijke "volgende stap in je ontwikkeling op weg naar of tijdens duurzaam (!) levensgeluk.
Hoe dat werkt? Denk bijvoorbeeld even na over de volgende vragen:
- Wat is jouw passie en hoe kun jij met jouw talenten en vaardigheden inspelen op de behoefte van anderen? Klantgerichtheid is nu geen 'organisatie doel' maar iets wat jou blij maakt!
- Wie ken jij in jouw omgeving die je kunt steunen, (zelf)vertrouwen laten herwinnen, hoop en troost geven? Begrip of een luisterend oor? Of soms zelfs een helpende hand?
Jezelf wegcijferen? Nee, integendeel. Ontdek de kracht van compassie. Je wereld zal er anders uitzien! Door naar anderen te luisteren leer je zelf ook zoveel.
Het gaat te ver om hier uit te leggen hoe dat 'technisch' in jouzelf werkt (voor geïnteresseerden: kijk eens naar de werking van spiegelneuronen, dorsaal/ventraal zenuwstelsel ontwikkeling, de kracht van aanraking/oxytocine, etc.).
Maar belangrijk om te onthouden is dat er zijn voor anderen, of anderen zelfs helpen, ook een enorme impact op jezelf heeft. Leren en groeien terwijl je doet waar je blij van wordt en blijft!
Voorbeelden van lerend denken met compassie:
- wat als ik nu eens gewoon bel en eens aandachtig luister, in plaats van meteen een eigen mening te hebben, of meteen willen helpen of doen? En wat zegt dat eigenlijk over mijn interesse en respect of leervermogen naar anderen?
- wat levert dienstbaarheid of medemenselijkheid mijzelf op? en tegelijkertijd de ander?
- kan ik accepteren of relativeren? Met een glimlach naar serieuze dingen kijken?
- kan ik echt observeren (luisteren, horen, zien) scheiden van oordelen over die ander of zelfs veroordelen (wat niet anders is dan mijn ego/normen op een ander projecteren)
- kan ik het unieke van iemand zien en in mijn reactie juist daar rekening mee houden (en er zelf misschien ook nog iets van opsteken?) of er het mooie van zien?
- is er sprake van klagen of van lijden bij iemand? Kan ik grenzen stellen als ik anderen help of als anderen hulp vragen?
- wat betekent geloof, hoop en/of troost voor mij? En wat doet het zien van ongeloof, wanhoop, en verwijt met mij? Met mijn dankbaarheid voor alledaagse dingen, mijn partner of mijn situatie?
- als we tot diepere gesprekken met elkaar komen, verandert onze relatie dan? ons onderling vertrouwen? Wat doet dankbaarheid van een ander met mij? Krijg ik er een warm hart van of kan ik niet ontvangen? Of waarom vermijd ik zelf serieuze gesprekken?
- en als je bovenstaande vragen nu eens gewoon aan de kant zet (waarom stel ik zoveel vragen?) en er "bent" voor een ander? Moet je iets -doen- , erover nadenken, of mag je gewoon er 'zijn' met een ander en wederzijds respect en vertrouwen ervaren?
- Als je dat nog wat onwennig vindt zou je ook kunnen starten met een 'little act of kindness". Geef iemand eens voorrang in het verkeer, glimlach als je iemand passeert of ziet zitten (werkt ook op kantoor!) of houd je deur voor iemand open. Wat dat met compassie te maken heeft? Je laat zien dat je iemand anders ziet!
Voordelen van compassie-vol handelen:
- het is een boost voor je zelfinzicht/zelfbewustzijn waardoor je nog meer inzicht (en empathie) in/voor anderen kunt ontwikkelen.
- het kan je relatie met jezelf en met een ander verbeteren
- je bouwt aan een 'betere' wereld (samen in plaats van ieder voor zich)
- je houdt er een duurzaam warm gevoel van vertrouwen, respect en dankbaarheid aan over.
- het leert je om je eigen situatie te relativeren. Gedeelde smart is halve smart. Of misschien is eigen ongerief wel onbelangrijker of normaler dan je dacht.
- je leert dat kiezen voor liefde voordelen kan hebben ten opzichte van angst gedreven reageren. Je kiest minder voor angst gerelateerde reacties (macht, succes, spullen of mooie plaatjes of relaties 'consumeren'; bij een verschil van mening meteen vluchten of aanvallen) omdat die uiteindelijk geen duurzaam levensgeluk brengen en je kiest vaker voor liefde gerelateerde reacties (delen, kijken naar een win-win situatie, begrip, accepteren, dankbaarheid, verschillen respecteren, kleine acties van liefde).
Compassie en je werk, doen waar je blij van blijft!
Misschien heb je ooit het idee gehad, dat compassie iets is voor boeddhistische monniken, heiligen, of een hulpverlener of vrijwilliger. Ik hoop dat je met het lezen van dit artikel ook onthoudt dat juist compassie jouw sleutel is voor het bedenken van werk waar je blij van blijft!
Als jij bedenkt hoe je met jouw talenten en vaardigheden van nut voor anderen kunt zijn, in kunt spelen op behoeften van anderen, dan heb jij jouw 'business model' voor je eigen bedrijf gevonden! Of je perfecte motivatie voor een sollicitatie gesprek over een baan die daarbij aansluit.
Jouw passie sluit perfect aan bij wat je doet voor anderen. Dat maakt jou en die anderen enthousiast en blij!
Je kent het misschien wel, dat restaurant waar een kok ineens naast je tafeltje staat en vraagt of je geniet? Of dat internet bedrijfje wat ineens geen flauwe logo's heeft of een belabberde klantenservice maar echt laat zien dat ze een product met passie maken en jou zo goed mogelijk willen helpen. Die verpleegster die zo betrokken was en je zo goed hielp, of iemand op kantoor die echt plezier heeft in het schoonmaken of repareren van iets. De manager die werkelijk geïnteresseerd is in jou als persoon, of die gefortuneerde persoon die gewoon echt aardig en oprecht geïnteresseerd blijkt te zijn.
Dat (!) is werken met (com)passie!
"Doen waar jij blij van blijft, en je relaties, klanten en collega's ook blij van worden!"
Compenserend gedrag en het hulpverlener syndroom.
Nog wel even een belangrijk punt! Wat als je het doet, die hand uitsteken dus, omdat je (onderbewust) denkt dat je niet goed genoeg bent als je het niet doet? (ofwel, een gebrek aan zelfliefde ervaart en in stand houdt)?
Een goede graadmeter is onvoorwaardelijkheid. Hoe onvoorwaardelijk steek je je hand uit naar een ander? Als je iets terugverwacht zit er blijkbaar iets in je gedrag waarmee je wilt beïnvloeden (of zelfs manipuleren) ten bate van jezelf in plaats van aan een ander. Onvoorwaardelijkheid is ook respect voor verschillen en de uniciteit van iedereen.
Nou is er niks mis met een win-win situatie (voordeel voor beiden) maar als je het eigenlijk doet om er zelf heel/beter van te worden (je gewaardeerd te voelen, je meer waard te voelen, een beloning (zelfs in het hiernamaals) te krijgen, je gehoord of gezien te voelen, populairder te zijn, te laten zien dat je iets durft etc.) dan is er waarschijnlijk sprake van compenserend gedrag in plaats van compassie-vol gedrag.
Volledig onvoorwaardelijk zijn is iets voor heiligen (ik spreek uit ervaring), maar niet hoeven te compenseren kan een leerpunt zijn. Mocht compenserend gedrag een rol spelen dan ontdek je vanzelf, dat grenzen stellen bij je 'geven' een aandachtspunt is ("geven en vergeven is iets anders dan overgeven" is het ezelsbruggetje). Omdat je anders uitgeput raakt. Of dat je uiteindelijk teleurstelling ervaart en je voor jezelf mag nagaan waar of door wie de teleurstelling nou echt door veroorzaakt wordt.
